Kiedy szłam Długą ulicą i
pielgrzymowałam z rana do kościoła NMP Częstochowskiej na mojej
drodze stanął człowiek potrzebujący pomocy, którego otumanili i
okradli. Czy to była próba Boga Ojca Wszechmogącego a może gra
złego, żeby mnie odwieść od dobrego?
We współczesnym świecie wiele
mówi się o dążeniu do realizacji własnych celów, żeby tylko
nikt nie stanął nam na drodze i nie przeszkadzał. Chociaż wyszłam
ok. 5:40 z domu, nie miałam zbyt wiele czasu żeby zdążyć na 7:00
na ul. Kochanowskiego do kościoła do którego zmierzałam a tutaj
jakiś człowiek zatrzymuje mnie żeby dzwonić na komisariat,
ponieważ go okradli. Może to kolejny oszust a może bliźni w
potrzebie? Zatrzymałam się, na myśl przyszła mi historia
opowiedziana przez Jezusa:
„Pewien człowiek schodził
z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że
go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół
umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien
kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na
to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, będąc
w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył,
wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany,
zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę,
zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął
dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: Miej o nim staranie, a jeśli
co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał. Któryż z
tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który
wpadł w ręce zbójców? On odpowiedział: Ten, który mu okazał
miłosierdzie. Jezus mu rzekł: Idź, i ty czyń podobnie!” (Łk
10,30-37)
Młody człowiek zaczął
opowiadać: „Wrzucili mi pigułkę gwałtu, nic nie pamiętam, nie
wiem gdzie jestem, kręci mi się w głowie, okradli mnie z kart
kredytowych oraz dowodu osobistego, co ja teraz zrobię? Gdzie jest
najbliższy Komisariat Policji?”. Spytałam się czy chce wody,
powiedziałam, że nie mam nic więcej ze sobą. Napił się wody,
podziękował. Pokazałam mu na smartfonie gdzie jesteśmy i jak
dotrzeć do Komisariatu Policji. Kilka razy zaproponowałam, że mogę
go zaprowadzić na Komisariat, ale odpowiedział, że już wie gdzie
jest i trafi. W pewnym momencie rozpłakał się przy mnie, że to
już drugi raz, zastanawiał się co zrobi bez dowodu, jak spłaci
kredyty. Powiedziałam, żeby się nie martwił, bo jest cały i
zdrowy, zawsze mogło być gorzej, to trochę się uspokoił i
przyznał mi rację. Później zmartwił się za co wróci do domu.
Dałam mu taką kwotę jaką powiedział za cenę biletu w pociągu
oraz bilet na komunikację miejską. Podziękował, chciał się
odwdzięczyć, poprosił o adres mailowy i powiedział, że wszystko
odda. Ponownie spytałam czy mu coś pomóc, zaprowadzić na
Komisariat, ale zapewniał mnie, że da radę tak więc oddaliłam
się...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz